على(ع) از آغازين روزهاى رسالت پيامبر(ص)، همگام و همراه پيامبر خدا بود و در سال اوّل هجرت، ۲۴ سال سن داشت.او بايد با ازدواج، زندگی مشترک را آغاز مى کرد.
فاطمه(س) نُه ساله است.او دختر پيامبر خداست و در جايگاهى بلند از فضايل انسانى و ويژگى هاى والاى ملکوتى، که پيامبر خدا بارها او را ستوده و «پاره قلب» خود ناميده است.
برخى از دوستان على(ع) و صحابيان پيامبر خدا به وى پيشنهاد کردند که به خواستگارى فاطمه(س) برود.على(ع)، قلبى دارد سرشار از ايمان و سينه اى آکنده از عشق؛ امّا دستانى تهى و پيراسته از درهم و دينار.على(ع) به خانه پيامبر خدا رفت، شکوه و عظمت پيامبر خدا، او را از سخن گفتن باز داشت. با چشمانى آميخته با آزرم، نگاهى به پيامبر(ص) داشت و نگاهى ديگر به زمين.
پيامبر(ص) با تمهيداتى على(ع) را به سخن گفتن وا داشت، و چون على(ع) سخن گفت، فرمود: «چيزى در زندگى دارى؟»
جواب، معلوم بود؛ امّا مگر فاطمه(س) را همسانى جز على(ع) و همسرى لايق جز او بود؟!
ازدواج (و به تعبير پيامبر خدا: امر الهى) تحقّق يافت و آن دو بزرگوار، زندگانى مشترک را در اوّلين سال هجرت، با مهريه اى بسيار اندک و مراسمى بس ساده و جهيزيه اى ساده تر آغاز کردند و بدين سان، شکوهمندترين خانه و نقش آفرين ترين زندگانى مشترک در تاريخ اسلام، رقم خورد.
اوّلين ثمر اين پيوند الهى، به سال سوم هجرى ديده به جهان گشود که حسن(ع) نام گرفت. و دومين آن، حسين(ع) بود که در سال چهارم به دنيا آمد. زينب و امّ کلثوم عليهما السلام پس از برادرها پاى به دنيا گذاردند و آخرين آنها، محسن، سقط گرديد و شهد شهادت نوشيد.
*چند روایت
امام صادق عليه السلام :
لَولا أنَّ اللَّهَ خَلَقَ أميرَ المُؤمِنينَ لِفاطِمَةَ ما كانَ لَها كُفوٌ عَلَي ظَهرِ الأرض
اگر خداوند اميرمؤمنان را براي فاطمه نمي‌آفريد،در زمين همتايي براي او نبود/الكافي ، ج ۱ ، ص ۴۶۱ .
*ازدواج منشا جوانمردی
پيامبرصلي الله عليه وآله :زَوِّجُوا أياماكُم ، فَإنَّ اللَّهَ يُحَسِّنَ لَهُم في أخلاقِهِم و يُوَسَّعُ لَهُم في أرزاقِهِمِ و يَزيدهُمُ في مُروّاتِهِمٌ
بي‌همسران خود را همسر دهيد ؛ كه خداوند اخلاق آنان را نيكو و روزيشان را فراخ مي‌كند و بر جوانمردي آنها مي‌افزايد/ بحار الأنوار ، ج ۱۰۳ ، ص ۲۲۲ .
*نگاه خداوند
امام صادق عليه السلام :مَن زَوَّجَ أعزَباً كانَ مِمَّن يَنظُرُ اللَّهُ إلَيهِ يَومَ القِيامَةِ
هر كس بي‌زني را همسر دهد از جمله كساني است كه خداوند در روز قيامت به او نظر مي‌افكند/الكافي ، ج ۵ ، ص ۳۳۱ .