ستاد همکاریها/ ولادت حضرت محمد(ص) به نظر شيعيان در ۱۷ ربيع الاول در سال عام الفيل است، ولي برخي از مسلمانان، اين واقعه را در روز دوازدهم اين ماه دانسته اند. كنيه ي آن حضرت، ابوالقاسم و القاب ايشان، رسول اللَّه، نبي اللَّه، خاتم الانبيا، سَيِّدُالبَشَر و... مي باشد. پدر ايشان عبداللَّه بن عبدالمطلب و نيز مادر آن حضرت آمنه بنت وَهَب است. رقيه، ام كلثوم، زينب، قاسم، عبداللَّه، ابراهيم و حضرت فاطمه ي زهرا(س) فرزندان پيامبر اسلام مي باشند كه به جز فاطمه(س) همگي در دوران حيات پيامبر، از دنيا رفتند. دوران زندگي پيامبر اكرم(ص) در دو شهر مكه و مدينه سپري شد. ايشان پس از آن كه در چهل سالگي براي پيامبري برگزيده شدند، در ابتدا دين الهي را به طور مخفيانه تبليغ مي كردند و پس از سه سال، به دعوت آشكار دست زدند. رنجها و سختيهاي فراواني كه پس از درگذشت ابوطالب، عمو و حضرت خديجه(س) همسر آن حضرت بر ايشان گذشت و همچنين اعلام آمادگي مردم يثرب براي پذيرفتن آن پيامبر عظيم الشأن، زمينه ساز هجرت بزرگ ايشان به مدينه گرديد.
ده سال آخر عمر و رسالت حضرت محمد(ص) در مدينه، همراه با جنگها، فتوحات و انتشار آيين آسماني اسلام همراه بود.
*درخواست حضرت موسی علیه السلام از خداوند برای دیدن عظمتهای پیامب اسلام
هنگامی که خداوند درجه ای از درجات رسول اکرم(ص) را که به سبب ایثارش را نشان موسی داد، موسی تحمل دیدن را نداشت.
تنبیه الخواطر عن سهل بن عبد اللّه: قالَ موسی(ع): یا رَبِّ، أرِنی دَرَجاتِ مُحَمَّدٍ و اُمَّتِهِ.
قالَ: یا موسی، إنَّک لَن تُطیقَ ذلِک، ولکن اُریک مَنزِلَةً مِن مَنازِلِهِ جَلیلَةً عَظیمَةً فَضَّلتُهُ بِها عَلَیک وعَلی جَمیعِ خَلقی.
قالَ: فَکشَفَ لَهُ عَن مَلَکوتِ السَّماءِ فَنَظَرَ إلی مَنزِلَةٍ کادَت تَتلَفُ نَفسُهُ مِن أنوارِها وقُربِها مِنَ اللّهِ عز و جل، قالَ: یا رَبِّ، بِماذا بَلَّغتَهُ إلی هذِهِ الکرامَةِ؟!
قالَ: بِخُلُقٍ اِختَصَصتُهُ بِهِ مِن بَینِهِم وهُوَ الإِیثارُ. یا موسی، لا یأتینی أحَدٌ مِنهُم قَد عَمِلَ بِهِ وَقتا مِن عُمُرِهِ إلَا استَحییتُ مِن مُحاسَبَتِهِ، وَبوَّأتُهُ مِن جَنَّتی حَیثُ یشاءُ.[۱]
در تنبیه الخواطر ـ به نقل از سهل بن عبد اللّه آمده است؛
موسی(ع) گفت: ای پروردگار من! درجات محمّد و امّت او را به من بنمایان.
خداوند فرمود: «ای موسی! تو تاب دیدن آنها را نداری؛ امّا [فقط] یک منزلت از منزلت های بزرگ و باشکوه او را به تو می نمایانم که به واسطه همان، او را بر تو و بر تمام آفریدگانم برتری دادم».
آن گاه، خداوند از ملکوت آسمان برای او پرده برداشت و موسی(ع)، منزلتی را دید که از [شدّت] پرتوهای آن و قُربش به خداوند، نزدیک بود قالب تهی کند. گفت: پروردگارا! به واسطه چه چیز، او را به این کرامت رساندی؟
فرمود: «به واسطه خصلتی که از میان ایشان، آن را به او اختصاص دادم، و آن خصلت، ایثار است.
ای موسی! هیچ یک از ایشان نیست که دمی از عمر خویش به این خصلت عمل کرده باشد، مگر آن که از حسابرسی او شرم می کنم و در بهشت خود، هر جا که او بخواهد، جایش می دهم».
[۱]. تنبیه الخواطر: ج ۱ ص ۱۷۳، دانشنامه قرآن و حدیث: ج ۱ ص ۱۴۴.