نام مادر امام را سَبيكِه گفته اند. آن حضرت در ۸ سالگي و در زمان مأمون به امامت رسيد و در عصر معتصم عباسي در ۲۵ سالگي شهيد شد. فرزندان امام جواد(ع) را چهار تن ذكر كرده اند.
آن امام بزرگوار، از محبوبيت فوق العاده اي در ميان مردم برخوردار بود. آن حضرت به واسطه ي بخشندگي زيادي كه داشت به جواد به معناي بخشنده مشهور شد.
خانه ي امام جواد(ع) پناهگاه نيازمنداني بود كه از هر سو نااميد شده و به مساعدت امام چشم دوخته بودند. در دوران امام جواد(ع) حوزه ي نفوذ اسلام، پهنه ي گسترده اي را شامل مي شد. اين امر زمينه را براي انتقال و نشر آراء مختلف فراهم آورد و باب مباحثه و گفت وگو بين انديشمندان مسلمان و غيرمسلمان را باز كرد. در اين ميان، آن امام به عنوان يادگار پيامبر اسلام(ص)، از هر فرصتي بهره مي برد تا مردم را با علوم و معارف والاي اسلامي آشنا سازد و از نفوذ انديشه هاي غيرالهي جلوگيري كند.
*بشارت پيامبرصلي الله عليه وآله :
و يَخرُجُ مِن صُلبِ عَلِيٍّ (الرِّضاعليه السلام) ابنُهُ مُحَمَّدٌ المَحمُودُ أطهَرُ النّاسِ خَلقاً و أحسَنُهُم خُلقاً؛
از نسل امام رضاعليه السلام فرزندش محمّد پديد مي‌آيد كه فرزندي است پسنديده ، و در آفرينش از همه مردم پاك‌تر و در اخلاق از همه نيكوتر است./ كفاية الأثر ، ص ۸۴
*از نگاه پدر
امام رضا عليه السلام :هذا [الامام الجوادعليه السلام] المَولُودُ الّذي لَم يُولَد مَولُودٌ أعظَمُ بَرَكَةً عَلي شيعَتِنا مِنهُ؛
اين مولودي است كه پر بركت‌تر از او براي شيعه ما به دنيا نيامده است./ الكافي ، ج ۱ ، ص ۳۲۱
*امام جواد عليه السلام از زبان خودش :
أنَا أعلَمُ بِسَرِائرِكُم و ظَواهِرِكُم و ما أنتُم صائِرونَ إلَيهِ؛
من از نهان و آشكار شما و فرجامي كه به سوي آن مي‌رويد ، آگاه‌ترم.
بحار الأنوار ، ج ۵۰ ، ص ۱۰۸
*سخنان برگزيده
امام جواد عليه السلام :إعلَم أنَّكَ لَن تَخلُوَ مِن عَينِ اللَّهِ فَانظُر كَيفَ تَكُونُ؛
بدان كه از ديد خداوند پنهان نيستي ، پس بنگر چگونه‌اي./تحف العقول ، ص ۴۵۵
مَنِ استَحسَنَ قَبيحاً كانَ شَريكاً فيهِ؛
هر كه كار زشتي را نيك بشمارد ، در آن كار شريك است./بحار الأنوار ، ج ۷۵ ، ص ۸۲
مَنِ انقَطَعَ إلي غَيرِ اللَّهِ وَ كَلَهُ اللَّهُ إلَيهِ؛
آن كه به غير خداوند روي آورد ، خداوند به همو واگذارش كند./بحار الأنوار ، ج ۶۸ ، ص ۱۵۵
مَن أطاعَ هَواهُ أعطي عَدُوَّهُ مُناهُ؛
آن‌كه از هواي نفس خود پيروي كند ، آرزوي دشمنش را برآورده است./بحار الأنوار ، ج ۶۷ ، ص ۷۸
إتَّئِد تُصِب أو تَكَد؛
شتاب مكن تا برسي يا نزديك شوي./ نزهة النّاظر ، ص ۱۳۵
لاتَكُن وَلِيّاً لِلّهِ فِي العَلانِيَةِ ، عَدُوّاً لَهُ فِي السِّرِّ؛
در ظاهر ، دوست خدا و در باطن ، دشمن خدا مباش./ بحار الأنوار ، ج ۷۵ ، ص ۳۶۵
تَأخيرُ التَّوبَةِ إغتِرارٌ؛
تأخير در توبه كردن فريب خوردن است./ تحف العقول ، ص ۴۵۶
مَن هَجَرَ المُداراةَ قارَبَهُ المَكرُوهُ؛
آن كه سازش و مدارا را ترك كند ، ناگواري به او روي آورد./ بحار الأنوار ، ج ۶۸ ، ص ۳۴۱
مَن لَم يَعرِفِ المَوارِدَ أعيَتْهُ المَصادِرُ؛
كسي كه راه ورود به كاري را نشناسد ، راه برون شدن از آن درمانده اش مي كند./ بحار الأنوار ، ج ۷۵ ، ص ۳۶۴
مَن رَضِيَ بِدونِ الشَّرَفِ مِنَ المَجلِسِ لَم يَزَلِ اللَّهُ و مَلائِكَتُهُ يُصَلُّونَ عَلَيهِ حَتّي يَقومَ؛
هر كه از نشستن در پايين مجلس خرسند باشد ، خدا و فرشتگانش پيوسته بر او درود مي‌فرستند تا آن‌گاه كه برخيزد.
تحف العقول ، ص ۴۸۶